دیر زمانی بود که عزیزی با پیامهای نچندان محبت آمیز

دل ما و صفحه روحمان را با سوهان کلاماتش میخراشید

و سخن به گزاف گفتن را پیشه نموده بود در وصفش چند بیتی

یادگار مینهم شاید که پروردگار یکتا از سر گناهانش درگذرد و به

راه درست کاران  هدایتش فرماید  ...

    ای دوست برو با تو مرا شوق سخن نیست ..
     رفتار دلازارتو باب دل من نیست..

     لبخند من از خشم تو در حال گریزست ..
     افسرده از آنم که تو را خلق حسن نیست ..

     من نغمه سرای چمنم ، عربده بس کن ..
      در بلبلکان طاقت فریاد زغن نیست..

     آن زلفک رقصان ، که مرا می برد از تاب ..
     در دیده ی کج بین تو، جز تاب رسن نیست !..

      من می شکفم همچو گل از نغمه ی بلبل ..
      در گوش تو جانکاه تر از مرغ چمن نیست ..

       نجوای گل وپچ پچ مهتاب چه دانی ؟..
        آگه دلت از زمزمه ی سرووسمن نیست ..

      پروانه چو بینی که به رقص آوردش باد..
      گویی که چرا گرد سرش (( دایره زن ! )) نیست ! ..

       کام دل مااز نگه یار برآید ..
        مدهوشی و مستی همه درلذت تن نیست..

       برگونه ی گل ، بوسه ی مهتاب نبینی ..
       زانرو که نگه کردنت از دیده ی من نیست!..

        باید سفری کرد و از این دارفنا رفت ..
        آنجا که بود رهگذر کوچ ، وطن نیست ..

         هرجا نگری دّر سخن از صدف ماست ..
         این گوهرجان است و در آن جای سخن نیست !..

                                                تهران دی ماه ۸۳