از آن شبی که پریدی ز آشیانه من

صدای گریه بلند است از ترانه من

قرار بخش دلم ، یاد لحظه احظه تست

ستاره  های شبم اشک دادنه دانه من

به هر بهانه که باشد ، به گریه روی آرم

غم فراغ توهم، بهترین بهانه من

مگر ز خاطر افسرده ام توانی رفت ؟

که بوی عطر تو دارد هوای خانه من

همیشه شانه من زیر بار منت تست

از آنکه ریخت شبی زلف تو ، به شانه من

منم پرنده بی جفت بیشه های سکوت

بیا که نغمه برآری ز آشیانه من

به عشق ، شهره ی شهرم که از عنایت دوست

ز هر لبی شنوی شعر عاشقانه من