شقایقی روییده در کویر دل
شقایقی روییده در کویر دل

شقایقی روییده در کویر دل

انسان ..

هیچ کس فکر نکرد..
 که در آبادی ویران شده..
 دیگر نان نیست..
و همه مردم شهر ..
بانگ برآوردند ...
که چرا سیمان نیست ؟
و کسی فکر نکرد ...
که چرا ایمان نیست ؟
زمانی شده است...
 که به غیر از انسان ...
هیچ چیز ارزان نیست ...

دل من ..

 
    سادگیمو ساده نگیر..
    زلا لیمو طعنه نزن ..

بوی جان

  هر نسیمی گل به دامن می برد از باغ صبح..

  
   شور بختی بین که من در پشت دیوارم هنوز..


   روزگاری لاله رویی بوسه زد بر دفترم ..


  بوی جان می آید از گل های اشعارم هنوز..

ای وصله ی تن

 

 

 

ای همنشین ، ای همزبان ، ای وصله ی تن!..


ای یاد گار روزهای خوب وشیرین !..


مژگان ما چون برگ کاج زیر باران ..


از اشگ ها گوهر نشان است ..


در پرده پرده چشم ما چون ابر خاموش..


اشکی نهان است ..

 

ای همزبان ، ای وصله تن !..


ما امدیم از دشتها  از آسمانها  ..


از اوج دریا ها پریدیم ..


تا عاقبت اینجا رسیدیم..


با من بمان شاید پس از این یکدیگر را...


هرگزندیدم ....

 

یک لحظه رخصت ده سرم را..


بر شانه ات بگذارم ای دوست !..


تا بشنوی بانگ غریب های هایم..


با تو ام   یا نه؟ نمی دانم کجایم!..


من دانم و تو..


رنجی که در راه محبت ها کشیدیم ..


تو دانی و من !..


عمری که در صحرای محنت ها دویدیم ..


ای جان بیا با هم بگرییم..


شاید که دیگراز باغ های مهربانی گل نچیدیم..   


ای جان بیا با هم بگرییم ..


شاید پس از این یکدگر را هرگز ندیدیم..

 

این انجماد بغض را در سینه بشکن..


 
از شرم بگذر..


سر را بنه بر شانه ام چون سوگواران ..


چشمان غمگینت چون ابر بهاران..


 
بارنده کن بر چهره ام اشکی بباران ..


آری بیا با هم بگرییم..


 
بر یاد یاران ودیاران ..


ای همسخن ، ای همنفس ، ای دوست ،ای یار!..


این لحظه تلخ وداع است ..


در چشم ما فریاد غمگین جداییست..


فردا میان ما حصار وکوه ودریا ست..


ماخستگانیم ..


باید کنار هم بمانیم..


 
با هم بگریییم..


باهم بمیریم ..


آوخ ؛ عجب دردیست یاران را ندیدن ..


رنج گرانیست  بار فراق نازنینان راکشیدن..


اما چه باید کرد ای یار؟


باید زجان بگذشتن وبر جان رسیدن ..


میلرزم از ترس..


ترسم که دیدار اخر باشد ای دوست !..


ای همنشین ، ای همزبان ، ای وصله ی تن!..


ای یادگار روزهای خوب و شیرین !..


هنگام بدرود..


وقتی چو مرغان از کنار هم پریدیم ..


وقتی بسوی آشیان ها پر کشیدیم ..


دیگر ز فرداهای مبهم نا امیدیم ..


شاید که زیر آسمان دیگر نماندیم ..


شاید که مردیم ...


شاید که دیگر با هم گل الفت نچیدیم ...


باید به کام دل بگرییم ..


شاید پس از این یکدگر را..


 
هرگز ندیدم...

میلاد دوست ..سرچشمه پاکیها

به بهانه میلاد پاک و فرخنده دوستی گرامی که وجودش
 سرمنشاء پاکیها و عطر کلامش نوید دهنده عشق و امید
 است و در همه حال سرور و سالار ماست ...

 

برای من شب کام است ، روز میلادت ..

فدای آنکه چنین خوب و نازنین ، زادت ..

 

بپوی در ره شادی، تو را مبارک باد ..

بنوش شهد جوانی که نوش جانت باد !..

 

اگر چه خسرو مایی ، ولیک شیرینی ..

همیشه شاد بمانی ، بکام فرهادت ..

 

نسیم یاد تو همراه لحظه های منست ..

بگو چگونه توان غافل بود از یادت ؟..

 

سپاس گوی خدا باش و دل ز دوست مگیر..

به شکر چهره  زیبنده  خدادادت..

 

دعا کنم که همه عمر تو به سامان باشد !..

به گوش کس نرسد ناله از دل شادت !..

 

گزافه گوی نیم ، عیش خوش به کامت باد ..

برای من شب کام است ، صبح میلادت !..

خاکسترم..

 

شبی پرکن از بوسه ها ساغرم...

به نرمی بیا همچو جام در برم ..

تنم را بسوزان در آغوش خویش..

که فردا نیابندحتی خاکسترم.......

 

عهد میبندم ..

 

 برای امروز و فردا..


 عهد میبندم ..


 نهایت شادی را به تو هدیه کنم..


 عهد میبندم..


 نه در صداقت تو شک کنم ، ونه بی اعتماد ..


 بلکه حیات تو را با رشد وژرفای بیشترغنا بخشم..


 عهد میبندم..


 هرگز تلاش نکنم تا تو را تغییر دهم..


 بلکه تغییراتی را که خود می پذیری ..


 بپذیرم..


 ومحبت تو را می پذیرم بی آنکه دغدغه فردا داشته باشم ..


 چون میدانم..


 فردا بیش از امروز دوستت خواهم داشت ..

در آغوشت بمیرم

 

  برای چشم خاموشت بمیرم ..

           کنار چشمه نوشت بمیرم ..


                نمیخواهم در آغوشت بگیرم..


                      که میخواهم درآغوشت بمیرم..

بودنت

 
بودنت را از صمیم دل خواسته ام
و خدای متعال به درخواست دلم لبیک گفت ..
 حضورت را در تارو پود دلم ارج مینهم
 و برای بودنت روزی هزاران بار
 خدای متعال را شاکرم

رفتار دل آزار تو ...

 

دیر زمانی بود که عزیزی با پیامهای نچندان محبت آمیز

دل ما و صفحه روحمان را با سوهان کلاماتش میخراشید

و سخن به گزاف گفتن را پیشه نموده بود در وصفش چند بیتی

یادگار مینهم شاید که پروردگار یکتا از سر گناهانش درگذرد و به

راه درست کاران  هدایتش فرماید  ...

 

    ای دوست برو با تو مرا شوق سخن نیست ..
     رفتار دلازارتو باب دل من نیست..

     لبخند من از خشم تو در حال گریزست ..
     افسرده از آنم که تو را خلق حسن نیست ..

     من نغمه سرای چمنم ، عربده بس کن ..
      در بلبلکان طاقت فریاد زغن نیست..

     آن زلفک رقصان ، که مرا می برد از تاب ..
     در دیده ی کج بین تو، جز تاب رسن نیست !..

      من می شکفم همچو گل از نغمه ی بلبل ..
      در گوش تو جانکاه تر از مرغ چمن نیست ..

       نجوای گل وپچ پچ مهتاب چه دانی ؟..
        آگه دلت از زمزمه ی سرووسمن نیست ..

      پروانه چو بینی که به رقص آوردش باد..
      گویی که چرا گرد سرش (( دایره زن ! )) نیست ! ..

       کام دل مااز نگه یار برآید ..
        مدهوشی و مستی همه درلذت تن نیست..

       برگونه ی گل ، بوسه ی مهتاب نبینی ..
       زانرو که نگه کردنت از دیده ی من نیست!..

        باید سفری کرد و از این دارفنا رفت ..
        آنجا که بود رهگذر کوچ ، وطن نیست ..

         هرجا نگری دّر سخن از صدف ماست ..
         این گوهرجان است و در آن جای سخن نیست !..

                                                تهران دی ماه ۸۳

رفتی از یاد ...

 

  پریشان شد درخت از حمله باد..

 

          گلی پرپر شد واز شاخه افتاد..

 

                   در آن آشفتگی مرغ چمن گفت ..

 

                          چو رفتی از کنارم ..  رفتی از یاد..

                                                 

                                                    دی ماه ۸۳ تهران

 

تنهای تنها ...!

 

 

 

بهار و باغ وگلگشت چمن ها ..

کنار دلبران ، شیرین سخن ها..

 

اگر قسمت شد ، از خلوت درآیم ..

وگر نه ، ما ودل تنهای تنها ..

بخشش ...

 

از غم عشق چه می باید کرد؟ می توان گریه جانسوزی کرد

می توان قصه نوشت

شعر سرود

می توان در غم عشق ماتم داشت

به دمی ...دیداری می توان راضی شد

با تمنای نگاهی میتوان تشنه جانبازی شد

از غم عشق چه می باید کرد؟

در خم و پیچ و خم جنگل گیسوی عزیز

می توان راه گشود دورادور

می توان با او بود

میتوان مست شد از عطر غرور

می توان دل خوش کرد

به کلامی که شنید

از دو خط نامه سرد می توان داغ شد و شعله کشید

از جهنم گذری کرد و گذشت

به گذرگاه رسید

وز عطش فریاد زد    فریاد زد

می توان رفت در آن ستاره های چشم او

می توان نیست شد و هیچ ندید جز دو نقطه سیاه

می توان خود را دید

لحظه ای غربت خود را حس کرد

ودر آن مرز غریبانه چه شیرین جان داد

من نمی دانم هیچ...تو بگو!

تشنه ام ...تشنه ترین تشنه ها

از عطش می سوزم

تو بگو از غم عشق چه می باید کرد؟؟؟

بوی تو را نسیم سحر میدهد به من

یک نامه از تو حال دگر میدهد به من

 

هر شب در آرزوی تو پرواز میکنم

پروانه خیال تو پر میدهد به من

 

ما را ز راه دور به آغوش خوانده ای

خود مژده تو ، شوق سفر میدهد به من

 

ای نازنین غمزده ! هرگز به یاد ما ...

گریان مشو که باد، خبر میدهد به من

 

هر وازه را به عشق تو به رقص درآورم

جانا غم تو عشق ابد  میدهد به من

 

در باغ جان ، نهال خیال تو کاشتم

اکنون به شکل اشک ، ثمر میدهد به من

 

با یک نظر به لطف خدا ، شعر من شکفت

وین مژده که اهل نظر میدهد به من ...

 

                               تهران مهر ۸۲     

 

ای امیدی که مرا غیر تو مقصود نبود

پیش بی تابی من ، آمدنت زود نبود

 

تا که بیگانه به راز دل ما پی نبرد

کاش چشم من وچشم تو غم آلود نبود

 

یار شیرین لب من گفت به هنگام وداع :

لحظه ای تلخ تر از لحظه بدرود نبود .

 

 

                           شامگاه پنج شنبه

                     بیست وهفتم شهریور هشتادودو

همه دردم ، بیا درمان من باش

به یاد دیده گریان من باش

 

تو که مهر زمینی، ماه من شو

تو که روح جهانی ، جان من باش

 

گلستانی که میدیدی ، خزان شد

بهارم کن ، گل خندان من باش

 

نگه کن بی سرو سامانی ام را

سر انجامم شو ، و سامان من باش

 

مکن از چشم گریانم ، جدایی

چو اشکی ، بر سر مژگان من باش

 

اگر شعر مرا جاوید خواهی

بیا دیباچه ی دیوان  من باش

 

                                                  تهران ۲۲ شهریور ۸۲

تقدیم به توتنهایی  که نمیشناسمت ...

 

این نامه که پیک آشناییست

پیغامبر غم جداییست

این نامه، نوای جان خسته است

خود آیینه دلی شکست است

غمنامه روزگار درد است

خونین اثری ز اشک مرد است

این نامه ز من به نازنینی

از دلشده ای به دلنشینی

بر آنکه گل و بهار من بود

مهتاب شبان تار من بود

یعنی به تو ای بهین ستاره

بر گوش فلک چو گوشواره

 من بوی تو را ز گل شنیدم

رخسار تو را به ماه دیدم

موی تو بنفشه بر چمن داد

روی تو صفای گل به من داد

از من به تو ای سفر گزیده !

ای از همه عاشقان بریده !

ای همسفر شبانه من

وی یاد تو عطر خانه من

ای همدم مشفق و ستوده !

وی طاقت من ز تن ربوده !

یک روح و دو تن حکایت ماست

دو خواندن ما حدیث بی جاست

تو روح مرا بجان خریده

من جان تو را به بر کشیده

تو در بر من به پا ستاده

من در ره تو به سر فتاده

در هر نفسم نوای زاریست

در رگ رگ من غم تو جاریست

دارم دلکی به عشق بسته

اما چه دلی ؟ دلی شکسته

من درد تو را به جان خریده

جانیست مرا به لب رسیده

با یارم و بی خبر ز غیرم

من عاشق عاقبت بخیرم

از بس ز غمت ستم کشیدم

بر هستی خود قلم کشیدم

من رنج فراق دیده بودم

افسانه غم شنیده بودم

اما غم تو روان گداز است

دردیست که قصه اش درازست

هر شب ز درخشش ستاره

آید به دلم غمی دوباره

با خویش به گفتگو درآیم

غمنامه عاشقی سرایم

گویم که: خوشا زمان دیدار

شد بی تو جهان غم پدیدار

ای وای کبوتران رمیدند

از خانه یکی یکی پریدند

دانم که بلا بود محبت

خود درد ودوا بود محبت

یک روز،چراغ دل فروزد

یک روز دل جهان بسوزد

عشق تو به من محبت آموخت

اما به فراق جان من سوخت

 با نام وفا بخود بلرزم

آخر چه کنم ؟که مهرورزم

در رگ رگ من نوای عشق است

این نیم نفس برای عشق است

هر دم که قلم به دست گیرم

یاد تو برآید از ضمیرم

چون دست برم به سوی خامه

هر نامه شود فراقنامه

در خط و مرکبم دویده

اشکی که بنامه ام چکیده

این نامه و این قلم بهانه است

هر گوشه روم ز تو نشانه است

هر جا که نگاه من فتاده

روح تو برابرم ستاده

چون پای نهم به صحن خانه

یاد تو کنم به هر بهانه

در هر قدمی مرا درنگ است

گوشم به امید بانگ زنگ است

چون نغمه زنگ در برآمد

گفتم که امیدم از در آمد

هر نامه ز نامه بر گرفتم

از لذت نامه پر گرفتم

یک عمر گذشت واز تو دورم

من زنده در میان گورم

شب ها منم وسکوت سردی

پروانه وشمع وبزم دردی

راه تو بسوی خانه بستست

پل های میان ما شکستست

آن کوه که در میانه برجاست

دیوار بلند آرزو هاست

ای طوطی از قفس پریده

پا از همه عاشقان کشیده

چون مرغ ز جمع ما پریدی

بر خود غم زندگی خریدی

تو گر چه به جمع ما نبودی

یک لحظه ز ما جدا نبودی

هر جا که دلم اسیر غم بود

روح من وتو کنار هم بود

ای واژه عشق ودل ربودن !

وی معنی عاشقانه بودن

هر بار که یادی از سفر شد

مژگان من از سر شک ، تر شد

گفتم ،که امیدم از درآمد

زان پیش که عمر من سر آید

چون عمر بگیرمت در آغوش

تا آنکه شود غمم فراموش

چنگی بزنم به تار مویت

گل هدیه برم ز باغ رویت

گویم که غمت به ما چه ها کرد

در غربت زندگی رها کرد

افسوس که این خیال خام است

دیدار تو بر دلم حرام است

گفتم سخنی که جان در اونیست

دیدار تو هم جز آرزو نیست

پیچیده در این سرا سرایت

آوای بلند خنده هایت

زان روز خزان که یار ما رفت

یک عمر زکف بهار ما رفت

گیرم که بهار دیگر امد

صد باغ وبهار از در آید

با غمزدگی بهار تلخ است

شیرینی روزگار تلخست

گاهی زخیال ، کام گیرم

تا ز غمت انتقام گیرم

در شهر خیال پر گشایم

تا آنکه بدیدن تو آیم

گویم که اگرسفر گزینم

وز لطف خدا تورا ببینم

بیم است مرا ز دل طپیدن

در مرحله بهم رسیدن

از بسکه زشوق،بی قرارم

ترسم که زبوسه ،جان سپارم

افسوس که این همه خیال است

زاییده دوره ملال است

گاهی که ز غم نمی شکیبم

خود را به فسانه می فریبم

راهی به جهان تازه جویم

با یاد تو ای ترانه گویم :

جسم تو اگر ز من جدا شد

وین غمزدگی نصیب ما شد

جان من وتو ز هم جدا نیست

اندوه فراق سهم مانیست

گر از دگران گسسته ام من

کی از تو جدا نشسته ام من؟

هر لحظه تو در کنار مایی

شیرینی روزگار مایی

هر برگ به ارتعاش آید

گویم که صدای پایش آید

چون برگ خورد به پشت شیشه

یاد تو کنم به دل همیشه

ای یاد تو شمع خانه من

وی نام تو در ترانه من

غم میخورم وز غصه شادم

غم،عشق تو اورد به یادم

غم ، از دل عاشقان جدا نیست

غم ، حاصل عشق و مهربانیست

من با غم عاشقانه ، شادم  

دل در غم عاشقی نهادم

غم از دل من اگر جدا بود

این شور به شعر من کجا بود ؟

 

تهران  شهریور ۸۲  

 

میشد از بودن تو،

عالمی ترانه ساخت

 

کهنه ها رو تازه کرد،

 از تو یک بهانه ساخت

 

با تو میشد که صدام ،

همه جا رو پر کنه

 

تا قیامت اسم ما ،

 قصه ها رو پر کنه

 

اما خیلی دیر دونستم،

تو فقط عروسکی

 

کورو کر بازیچه باد

 مثل یک بادبادکی

 

دل سپردن به عروسک،

 منو گم کرد تو خودم

 

تو رو خیلی دیر شناختم،

 وقتی که تموم شدم

 

نه یک دست رفیق دستام،

 نه شریک غم بودی

 

واسه حس کردن دردهام،

 خیلی خیلی کم بودی

 

توی شهر بی کسی هام،

 تو رو از دور میدیدم

 

با رسیدن به تو افسوس،

 به تباهی رسیدم....

 

شهر بی عابر وخالی،

 شهرتنهایی من بود

 

لحظه شناختن تو،

 لحظه تموم شدن بود  

 

مگه میشه از عروسک،

 شعرعاشقونه ساخت....

 

عاشقه چیزی که نیست شد

روی دریا خونه ساخت ..... 

 

کجایی ای ستاره نهفته پشت ابرها!

بیا بتاب بر شبان ما

تو نیستی کنار من

ولی رها نمیکند

مرا دمی صدای تو

نمیرود ز خاطرم

طنین خنده های تو

هنوز در سکوت شب

رسد بگوش جان من

نوای آسمانی دعای تو

 

تو ای امید زندگی

پرنده وار پرزدی

به بیشه ها ودشتها

جدا نمی شود ز یاد من

به خاطرم تویی تویی

ز شهر سرگذشت ها

 

پرنده مسافرم !

بگو به من که این زمان

ترانه گستر کدام آشیانه ای؟

به عرصه کدام باغ می پری؟

به نغمه از کدام آب ودانه ای؟

 

مسافر رمیده ام !

چگونه از تو دم زنم؟

که قامت کلام من

نمی رسد به قله مقام تو

تو روح هر لطافتی

تو چلچراغ روشن زمانه ای

تو معنی مقدس شرافتی

 

در آسمان خاطرم

فروغ صد ستاره ای

به چشم طرفه بین من

سعادت دوباره ای

به دشت خاطرات من

تجسم شقایقی

طراوت بنفشه بهاره ای...

 

تو ای بهین ستاره ام

سری برون کن از افق

که بی تو زندگانی ام

همه تباه میشود

به هر نفس که دم زنم

تنفس غمین من

به شکل آه میشود

بیا که بی فروغ تو

نه روز من که روز  و روزگار من

چو شب سیاه میشود

چو شب سیاه میشود

چو شب سیاه میشود...

                                                 شهریور ۸۲ تهران

 

 

کارم اینست که شبها به خیال تو بگریم

گاهی از رنج خود و گه زملال تو بگریم

 

قطره اشک تو را دیدم و در گریه نشستم

چه صفاییست که با اشک زلال تو بگریم

 

باید از اینهمه غم ، سر به بیابان بگذارم

تا به حال دل دیوانه و حال تو بگریم

 

چه کنم ؟ غیر خیالی نبود دیدن رویت

چاره آنست که هر شب به خیال تو بگریم

 

دوش گفتی : مگر از عشق من اینگونه ملولی ؟

وای از این درد ، که باید به سوال تو بگریم !