کجایی ای ستاره نهفته پشت ابرها!
بیا بتاب بر شبان ما
تو نیستی کنار من
ولی رها نمیکند
مرا دمی صدای تو
نمیرود ز خاطرم
طنین خنده های تو
هنوز در سکوت شب
رسد بگوش جان من
نوای آسمانی دعای تو
تو ای امید زندگی
پرنده وار پرزدی
به بیشه ها ودشتها
جدا نمی شود ز یاد من
به خاطرم تویی تویی
ز شهر سرگذشت ها
پرنده مسافرم !
بگو به من که این زمان
ترانه گستر کدام آشیانه ای؟
به عرصه کدام باغ می پری؟
به نغمه از کدام آب ودانه ای؟
مسافر رمیده ام !
چگونه از تو دم زنم؟
که قامت کلام من
نمی رسد به قله مقام تو
تو روح هر لطافتی
تو چلچراغ روشن زمانه ای
تو معنی مقدس شرافتی
در آسمان خاطرم
فروغ صد ستاره ای
به چشم طرفه بین من
سعادت دوباره ای
به دشت خاطرات من
تجسم شقایقی
طراوت بنفشه بهاره ای...
تو ای بهین ستاره ام
سری برون کن از افق
که بی تو زندگانی ام
همه تباه میشود
به هر نفس که دم زنم
تنفس غمین من
به شکل آه میشود
بیا که بی فروغ تو
نه روز من که روز و روزگار من
چو شب سیاه میشود
چو شب سیاه میشود
چو شب سیاه میشود...
شهریور ۸۲ تهران
